maandag 30 juni 2014

Welkom


Welkom allemaal,


Al wekenlang heb ik rondgelopen met het idee om een blog te starten. En vandaag, met dit eerste bericht, is het een feit. Aangezien dit mijn eerste ervaring is met het schrijven van een blog voelt het nog een beetje onwennig en weet ik ook niet helemaal waar ik zal beginnen. Er zit eigenlijk zoveel in mijn hoofd om over te schrijven. Ik zal hier eerst eens beginnen met mezelf voor te stellen en de aanleiding van dit blog met jullie te delen.


Ik ben moeder van 2 kinderen, een stoere zoon van 6 en een net zo stoere dochter van 4. Sinds begin van dit jaar is er een nieuwe wereld officieel voor ons opengegaan, de wereld van autisme. Deze wereld was eigenlijk niet zo nieuw, autisme is aangeboren en wij zagen natuurlijk al wel langer een aantal dingen die we niet exact konden duiden. Maar begin 2014 kregen wij het officieel te horen, een diagnose: onze prachtige zoon heeft klassiek autisme....BOINK. Met daarbij dan ook nog de mededeling "hij heeft het de hele dag heel zwaar"......BOINK...steek in je hart.


In dit blog wil ik jullie deelgenoot maken van alles wat hiermee te maken heeft. Dit doe ik om anderen wat duidelijker te laten zien hoe dit zich uit in het gezinsleven en eigenlijk in allerlei of nog beter gezegd alle aspecten. Ik merk dat het eigenlijk bijna niet uit te leggen is wat autsime nu echt betekent voor een kind en zijn omgeving. Daarnaast is het fijn herkenning te vinden bij andere ouders van kinderen met autisme die vaak al aan een woord genoeg hebben. Voor mij is het een manier om mijn ervaringen te delen en emoties kwijt te kunnen.


Soms ben ik te moe om zelfs aan mijn eigen familie uit te leggen hoe een normale dag toch altijd weer verrassende wendingen kan krijgen. Gelukkig zitten daar hele mooie onverwachte momenten bij, maar om heel eerlijk te zijn hebben de momenten die zwaar en moeilijk zijn bij ons de overhand. Hopelijk komt daar nog wel verandering in. Wij hebben nog niet zo lang de diagnose voor onze zoon, dus zitten midden in het proces van verwerken en de zoektocht om de juiste hulp te vinden.


Ik wilde eerst als titel kiezen 'autsime, onze dagelijkse strijd'. Het voelt namelijk echt als een dagelijkse strijd. Zo voelt het al een lange tijd voor ons als ouders en voor ons gezin. We hebben het idee dat het ook zo voelt voor onze zoon, we zien hem dagelijks worstelen met iets waar hij niet zelf voor heeft gekozen maar waar hij mee geboren is (ook dat vond ik heel moeilijk om me als moeder te realiseren; onze gezonde jongen waar je aan de buitenkant niks aan ziet, blijkt al vanaf zijn geboorte een hersenafwijking te hebben:....BOINK).


Toch heb ik besloten die titel niet aan dit blog mee te geven, want dat vind ik eigenlijk te negatief overkomen en ben ik bang dat het zeurderig overkomt en dat wil ik niet en misschien (hopelijk..) gaat dit toch wel anders voelen. En heel soms denk je nog steeds weleens 'zou het allemaal wel kloppen'.... Hierin merk je meteen de strijd die je zelf voert. Om toch het beste te blijven zien en door te gaan. Maar daarbij meteen een valkuil, want zo raak je heel goed in camoufleren van vanalles en dingen opvangen voor hem en ons gezin. Over al dit soort dingen wil ik het ook nog graag hebben in dit blog. Niet om alleen maar te zeuren en even al je frustraties eruit te gooien (hoewel dit soms ook wel even heel fijn kan zijn) maar om de worsteling te laten zien die je als gezin doormaakt met allerlei onderwerpen. En hopelijk zal de dagelijks strijd wel minder gaan worden, of in ieder geval anders gaan aanvoelen, met meer handvatten voor hem en ons als ouders en zijn zusje (daar later ook nog meer over) om ermee om te gaan.


Superheld. Mijn zoon riep jarenlang heel stoer op de vraag 'wat wil je later worden als je groot bent?' SUPERHELD!! Ik vond dit wel een toepasselijke titel voor mijn blog, want een superheld dat is hij zeker, en altijd geweest, daar hoeft hij niet groot voor te worden!


Voel je vrij om te reageren op mijn blog! Het kan mij en anderen weer helpen om zo ervaringen te delen.


Tot de volgende keer, groeten mama van superheld.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Goed verwoord. Ik ben trots op je.
Succes met je blog.
Oma van superheld.

Anoniem zei

Ben benieuwd naar de verhalen.
Trotse tante!!

Anoniem zei

Hallo, je hebt het goed verwoord.
Het blijft altijd wel een beetje knoken voor alles.
Hoop voor jullie als gezin dat jullie hier de weg in vinden.
Ik weet zelf uit ervaring zoon 8jr met Pdd-nos dat het zwaar kan zijn
maar geniet van elk moment die jullie samen zijn in goede en slechte tijden.
Wens je heel succes met je blog
Elly Siebers-Grit.

annebeth zei

BOINK, een goed begin. Goed om met de buitenwereld te delen wat in jullie superheldengezin dagelijkse kost is.

mama van mijn superheld zei

Fijn om jullie reacties te lezen, bedankt!