Een hoofd vol

Na een opvallend fijne, vrolijke dag gister heeft J. vandaag een moeilijke dag. De ochtend thuis valt eigenlijk nog wel mee, maar meteen bij het ophalen uit school is het moeilijk. Waardoor je je ook wel afvraagt wat er deze woensdagochtend dan op school gebeurd is. Als dat iemand al is opgevallen. Op school gaat het heel goed zegt de juf, daar weet hij zich dus heel goed aan te passen maar dat kost hem wel heel veel energie waardoor het thuis vaak op is. Ik heb eigenlijk geen tijd om het de juffrouw te vragen want ik ben te druk om de bui van J. op te vangen.

Eerst is z'n zusje F. uit de klas gekomen met een vriendinnetje waarmee ze bij ons wil spelen. Daar had ik mee ingestemd. Daarna kwam J. en wilde ook met een klasgenootje afspreken. Ik zei meteen duidelijk dat ik dat niet goed vond (vier kinderen thuis vind ik echt teveel, hij had gister al afgesproken, en dan is het desbetreffende klasgenootje ook nog een heel druk niet-aan-regels-houdend jongetje). Het was meteen verkeerd allemaal. "Waarom dan niet, het is niet eerlijk, F spreekt wel af, stomme stomme F, stomme stomme mama" en hij rent meteen weg, naar de andere kant van het schoolplein en verschuilt zich achter een speeltoestel. Elke toenaderingspoging van mij wordt kwaad weggewerkt.

De twee meiden kan ik nog net bij de schoolpoort terughalen, die wilden al naar huis gaan lopen. Nog een keer terug naar J. en gelukkig ik krijg hem mee. Onderweg naar huis is zijn woede overgegaan in verdriet en hij loopt jammerend naast me. Een moeder van een vriendje uit de buurt ving wat op over J. z'n verdriet een geeft aan dat haar zoontje samen met een andere jongen 's middags wel bij ons voor op het plein gaan spelen. Dus ik zeg tegen J. dat hij dan lekker mee kan spelen. Maar J. zegt dat hij die andere jongen niet aardig vindt. Dit is me al eens eerder opgevallen. Ik weet niet precies waarom maar J. voelt zich niet prettig bij hem. Als ik ernaar vraag vertelt hij dat hij geen leuke dingen zeg, maar bij de vraag "wat dan?" haakt J. weer af en wordt hij weer boos en ik krijg geen antwoord. Later die middag probeer ik het nog eens, maar zegt hij boos dat hij dat niet kan uitleggen. De rest van de middag verloopt met ups en downs en valt me gelukkig mee, ik had erger verwacht.

's Avonds in bed merk ik wel weer dat J. z'n hoofd vol zit met van alles. 
Zoals hoe het nu precies zit met bloed en korstjes, waar hij maar over door blijft vragen en praten (hij heeft 2 weken geleden een gat in z'n hoofd gekregen met zwemles en is vorige week enorm hard op z'n knie gevallen waarna hij een flinke schaafwond had). Na allerlei gesprekken hierover moet ik echt zeggen dat hij erover op moet houden.

Dan komt het volgende en zegt hij heel zielig dat hij de dag erna niet naar school wil. Laatste dag voor de vakantie en maar tot 12.00 uur school! Maar erg blij is hij daar niet van, maar ook daar kom ik er niet achter waarom hij niet wilt. 

Daarna begint hij uit het niets te vragen waarom een vriendje van hem het heeft over de 'praatdokter'. Ik zeg dat het de logopedist heet, waar hij ook bijna een jaar lang naartoe is geweest. Waarom hij daar nu niet meer heengaat, zegt hij. Ik probeer rustig uit te leggen dat we daarheen zijn geweest voor zijn stotteren en dat we nu gewoon weten dat hij dat af en toe doet. J. zegt heel zielig dat hij dat altijd doet en dat iedereen dat ook steeds tegen hem zegt en dat hij dat helemaal niet leuk vindt... Auw, even slikken. Als ik het vraag zegt hij dat hij best weer naar de logopedist zou willen, dus daar ga ik dan maar weer eens over nadenken (dit is ook zoiets wat eigenlijk steeds in onze gedachten zit, wat moeten we met zijn stotteren. Laten of weer logopedie).

Uiteindelijk ga ik naast hem liggen en ga ik langzaam voor hem van 0 naar 10 tellen en daarna van 10 weer naar 0. Hiermee probeer ik hem tot rust te brengen.

Na 15 minuten roept hij paniekerig vanuit z'n kamer "mama ik heb bloed!" Hij heeft een korstje van z'n knie gebrabt waardoor het weer is gaan bloeden, weer allemaal vragen over dat bloed en hoe dat kan. Ik ga snel een pleister halen en als ik die erop plak zegt hij heel lief "hoe kan het dat een pleister een tovermiddel is?"

We tellen weer van 0 tot 10 en van 10 terug naar 0. Hopelijk valt hij nu snel in slaap en wordt hij wakker met een iets leger hoofd.

Bijna vakantie

Nog drie schooldagen en dan hebben de kids vakantie! Onze dochter heeft nu voor het eerst ook grote zomervakantie, zij is in april van dit jaar gestart op school en heeft inmiddels al aardig haar plekje gevonden daar. En wat een verschil zagen we bij haar met alles in vergelijking met haar broer. Zij vertelt ons verhalen over dingen die ze gedaan heeft, over kindjes uit haar klas, over de juf, over het gymen en ze zingt thuis vrolijk de liedjes die ze geleerd heeft. En als zij die zingt, begint soms onze superheld ook zachtjes mee te zingen als hij daar op dat moment tegen kan dat zij vrolijk is en zingt. En denken wij: oh, dat liedje kent hij dus ook. Als ik haar uit school haal dan krijg ik een enorme knuffel en is er spontaniteit en blijdschap, als ik hem uit school haal hoop ik dat ik hem een knuffel mag geven, maar kijk ik meteen hoe hij eruit ziet om in te schatten hoe het met hem gaat en moet ik goed opletten wat ik tegen hem zeg en vooruit denken in vanalles om het naar huis gaan of eventueel spelen goed te laten verlopen. Deze verschillen zijn behoorlijk confronterend en pijnlijk voor ons. Maar nu we het zo duidelijk zien geeft het ook wel erkenning dat het dus niet voor niks is dat veel dingen met hem zwaar en moeilijk zijn. 

Maar dan dadelijk zes weken vrij! 

Zes weken geen stress om twee kids opgewekt naar school te krijgen, zes weken geen broodtrommels en fruit klaarmaken, zes weken niet continue corrigerend de hele riedel 's ochtends afdraaien, zes weken waarin we leuke dingen kunnen gaan doen en 2,5 week naar het buitenland op vakantie gaan: JIPIIIEEE vakantie!

Zes weken geen schoolstructuur, zes weken keuzes in wat te doen, zes weken superheld en z'n zusje samen, zes weken om toch een bepaalde structuur aan te geven, zes weken vrije dagen die bij J. vaak veel te vroeg beginnen, zes weken elke dag gezeur om de ipad, zes weken waarin het hopen is dat J. onze ideeen leuk vindt en meegaat/mee doet, zes weken om doorheen te worstelen: HELLUP vakantie!

Ik ga maar snel een duidelijke vakantiekalender voor hem maken, hopelijk helpt dat!

de wet op passend onderwijs: ojee

Net een documentaire gezien van de IKON over een jongen met autisme die al 5 jaar (!) geen onderwijs volgt omdat er geen passend onderwijs voor hem te vinden is. Jee, hoe is het mogelijk in Nederland?? Z'n moeder is gestopt met werken om verder voor hem te zorgen en heeft uiteindelijk zelf een soort school opgericht om haar zoon en een aantal andere kinderen onderwijs te kunnen geven. Die jongen zelf geeft ook aan niets liever te willen dan gewoon naar school gaan met leeftijdsgenootjes, dat is toch echt diep triest. 

In de documentaire kwam ook voorbij dat die jongen zo van honden houdt. Er wordt voor hem geregeld dat hij mee mag naar een trainingscentrum van de KNGF geleidehonden om daar een middag te helpen. Daar worden ook honden opgeleid om autistische mensen te helpen. Veel mensen weten dit niet. Toevallig hebben wij dit laatst ook eens opgezocht voor onze zoon J. We merkten namelijk dat hij een enorme klik had met de honden van iemand in onze familie. Waar hij normaal moeite heeft met bezoek, was hij toen heel blij en vond het heel fijn om met de honden te spelen en te wandelen. En toen wij daarna rustig aan tafel zaten te kletsen, keken we opzij en was J. naast de honden op hun kleedje gaan liggen om ook even te rusten. We wisten niet wat we zagen! Dat heeft ons toen wel aan het denken gezet en we kwamen toen ook uit bij die geleidehonden voor mensen met autisme. Maargoed, om nu zomaar ineens een hond te nemen is ook nogal wat. Dat doen we dus ook niet. Sorry J...! het is maar goed dat hij niet weet dat we het wel even hebben overwogen ;- 

Na de bovengenoemde documentaire kwam er in de aflevering daarna, Nieuwsuur, een soortgelijke rapportage. Scholen weren veel kinderen met een beperking/gedragsstoornis. Ook daar ging het over kinderen met autisme die geen plek op school kunnen vinden. In het regulier onderwijs redden ze het niet, omdat de klassen te groot zijn, teveel prikkels, en te weinig begeleiding van de docenten voor deze kinderen. En dit lijkt vooral te gelden voor kinderen met autisme en een bovengemiddelde intelligentie. Zoals J.....
Precies een van de redenen waarom ik huiverig was voor een officiële diagnose.