Een hoofd vol

Na een opvallend fijne, vrolijke dag gister heeft J. vandaag een moeilijke dag. De ochtend thuis valt eigenlijk nog wel mee, maar meteen bij het ophalen uit school is het moeilijk. Waardoor je je ook wel afvraagt wat er deze woensdagochtend dan op school gebeurd is. Als dat iemand al is opgevallen. Op school gaat het heel goed zegt de juf, daar weet hij zich dus heel goed aan te passen maar dat kost hem wel heel veel energie waardoor het thuis vaak op is. Ik heb eigenlijk geen tijd om het de juffrouw te vragen want ik ben te druk om de bui van J. op te vangen.

Eerst is z'n zusje F. uit de klas gekomen met een vriendinnetje waarmee ze bij ons wil spelen. Daar had ik mee ingestemd. Daarna kwam J. en wilde ook met een klasgenootje afspreken. Ik zei meteen duidelijk dat ik dat niet goed vond (vier kinderen thuis vind ik echt teveel, hij had gister al afgesproken, en dan is het desbetreffende klasgenootje ook nog een heel druk niet-aan-regels-houdend jongetje). Het was meteen verkeerd allemaal. "Waarom dan niet, het is niet eerlijk, F spreekt wel af, stomme stomme F, stomme stomme mama" en hij rent meteen weg, naar de andere kant van het schoolplein en verschuilt zich achter een speeltoestel. Elke toenaderingspoging van mij wordt kwaad weggewerkt.

De twee meiden kan ik nog net bij de schoolpoort terughalen, die wilden al naar huis gaan lopen. Nog een keer terug naar J. en gelukkig ik krijg hem mee. Onderweg naar huis is zijn woede overgegaan in verdriet en hij loopt jammerend naast me. Een moeder van een vriendje uit de buurt ving wat op over J. z'n verdriet een geeft aan dat haar zoontje samen met een andere jongen 's middags wel bij ons voor op het plein gaan spelen. Dus ik zeg tegen J. dat hij dan lekker mee kan spelen. Maar J. zegt dat hij die andere jongen niet aardig vindt. Dit is me al eens eerder opgevallen. Ik weet niet precies waarom maar J. voelt zich niet prettig bij hem. Als ik ernaar vraag vertelt hij dat hij geen leuke dingen zeg, maar bij de vraag "wat dan?" haakt J. weer af en wordt hij weer boos en ik krijg geen antwoord. Later die middag probeer ik het nog eens, maar zegt hij boos dat hij dat niet kan uitleggen. De rest van de middag verloopt met ups en downs en valt me gelukkig mee, ik had erger verwacht.

's Avonds in bed merk ik wel weer dat J. z'n hoofd vol zit met van alles. 
Zoals hoe het nu precies zit met bloed en korstjes, waar hij maar over door blijft vragen en praten (hij heeft 2 weken geleden een gat in z'n hoofd gekregen met zwemles en is vorige week enorm hard op z'n knie gevallen waarna hij een flinke schaafwond had). Na allerlei gesprekken hierover moet ik echt zeggen dat hij erover op moet houden.

Dan komt het volgende en zegt hij heel zielig dat hij de dag erna niet naar school wil. Laatste dag voor de vakantie en maar tot 12.00 uur school! Maar erg blij is hij daar niet van, maar ook daar kom ik er niet achter waarom hij niet wilt. 

Daarna begint hij uit het niets te vragen waarom een vriendje van hem het heeft over de 'praatdokter'. Ik zeg dat het de logopedist heet, waar hij ook bijna een jaar lang naartoe is geweest. Waarom hij daar nu niet meer heengaat, zegt hij. Ik probeer rustig uit te leggen dat we daarheen zijn geweest voor zijn stotteren en dat we nu gewoon weten dat hij dat af en toe doet. J. zegt heel zielig dat hij dat altijd doet en dat iedereen dat ook steeds tegen hem zegt en dat hij dat helemaal niet leuk vindt... Auw, even slikken. Als ik het vraag zegt hij dat hij best weer naar de logopedist zou willen, dus daar ga ik dan maar weer eens over nadenken (dit is ook zoiets wat eigenlijk steeds in onze gedachten zit, wat moeten we met zijn stotteren. Laten of weer logopedie).

Uiteindelijk ga ik naast hem liggen en ga ik langzaam voor hem van 0 naar 10 tellen en daarna van 10 weer naar 0. Hiermee probeer ik hem tot rust te brengen.

Na 15 minuten roept hij paniekerig vanuit z'n kamer "mama ik heb bloed!" Hij heeft een korstje van z'n knie gebrabt waardoor het weer is gaan bloeden, weer allemaal vragen over dat bloed en hoe dat kan. Ik ga snel een pleister halen en als ik die erop plak zegt hij heel lief "hoe kan het dat een pleister een tovermiddel is?"

We tellen weer van 0 tot 10 en van 10 terug naar 0. Hopelijk valt hij nu snel in slaap en wordt hij wakker met een iets leger hoofd.