It's my party

Gister was ik jarig. De kinderen waren al op tijd wakker, ik mocht nog even in bed blijven. Na een tijdje werd er op de slaapkamerdeur geklopt en kwam zus samen met papa en op de achtergrond superheld J. de slaapkamer binnen. Zus en papa begonnen 'lang zal ze leven' te zingen. Zus zong blij en hard mee. Ik zag J. al afdruipen en weer terug de trap naar beneden afgaan. Zus kwam me een dikke kus geven en ratelde flink door over wat ze voor me gemaakt had en dat ze ook nog een kadootje voor me had wat ze me ook gaf. Ze klom bij me op bed, ging lekker tegen me aan zitten en hielp me met het uitpakken van het kadootje. "Mooie glitternagellak hè mama, die heb ik zelf uitgezocht, ik mag 'm toch ook wel een keertje op?" Papa riep J. erbij, ik zei nog "laat hem anders maar", ik had al door dat dit alles teveel voor hem was. Tot mijn verbazing kwam hij er een beetje dralend toch weer bij en moeizaam vertelde dat hij het zingen niet zo fijn vond. Wat super goed van hem dat hij dit aan ons even uitlegde, dit lukt hem niet altijd maar nu wel en dat heeft hij dus toch maar mooi geleerd!!

Daarna zag ik wel weer hoe zwaar hij het deze ochtend had. Zo kon hij me zijn kadootje niet normaal geven, maar gooide het van een afstandje over het bed naar me toe. Ik mocht er verder niks over zeggen, hij was alweer niet te bereiken. Ik probeerde nog snel "dank je wel lieve schat", maar hij had zich alweer afgesloten en nukte/gromde een beetje. Hij maakte zich uit de voeten en ging snel weer naar beneden. Waarschijnlijk ging hij in een holletje met z'n bedknuffeltje op de bank liggen.

Ik ben blij met het enthousiasme en vrolijk gezongen lied van mijn dochter. Ik ben blij met de lieve ingetogen blik die ik kreeg van mijn zoon.
Maar ik ben verdrietig om te zien dat hij het zwaar heeft en dit soort dingen zo moeilijk vindt. En ook een beetje verdrietig voor mezelf dat ik niet met hem kan/mag knuffelen en dat dit onze werkelijkheid is.