Herfst

De kinderen hebben twee weken herfstvakantie gehad. We merkten dat J. in de vakantie behoorlijk tot rust kwam, opvallend was ook dat hij veel minder stotterde waardoor de gesprekken veel minder krampachtig verliepen. Hij was best opgewekt en blij. Dit is in vorige vakanties weleens anders geweest. In de tweede week zijn we een midweek weg geweest in een vakantiehuisje. Hier waren we een beetje huiverig voor, omdat we vorig jaar met de herfstvakantie daar een hele slechte ervaring mee hadden. Toen waren we ook een midweek weg en dit was echt dramatisch. Zoveel veel onrust en weerstand, allemaal zo slecht geslapen; vreselijk. Ik heb serieus overwogen om na 2 dagen de spullen weer te pakken en naar huis te gaan. Dit niet gedaan, maar we kwamen uiteindelijk gesloopt thuis.

Dit was nu dus niet zo, en dat deed ons allemaal goed. Natuurlijk waren er wel een aantal lastige momenten, maar we konden er met z'n allen prima mee omgaan. Soms dachten we echt even, zo hoort het dus te zijn... 

Dit zette ons dit ook wel aan het denken, waarom ging het nu zo goed? Trekt het naar (een reguliere) school gaan dan toch zo'n zware wissel op hem (te zwaar...?)? Een ander zal misschien denken 'geniet er nou maar gewoon van'... Maarja, zo gaat het nu eenmaal met veel dingen bij ons. Overal wordt over nagedacht, en ja daar word ik heus zelf ook weleens gek van. Natuurlijk zijn hij en wij inmiddels wel wat stapjes verder. Alles wordt goed voorbereid en we passen de dagen wat meer op hem aan. Niet teveel willen doen. Kalender van thuis mee. Duidelijkheid bieden. Ons vaker opsplitsen in activiteiten met J. en met zus. Toch is dit alles geen garantie. Dus als iets goed gaat wil je dat kunnen doorgronden om het te kunnen vasthouden. Daarbij voelen wij een grote verantwoordelijkheid om het goed voor hem te regelen en voor zijn geluk. En natuurlijk ook die van zijn zusje.

Nu ik daar aan terugdenk voel ik meteen de tranen achter m'n ogen prikken. Want z'n zusje F. merkte ook dat ze meer contact had met haar broer. Hij wilde nu vaak wel met haar spelen. J. liet haar nu veel meer toe. En ze hadden vaak echte lol samen en veel lichamelijk contact, stoeien en knuffelen.

Precies de dingen die z'n zusje F. zo graag doet en ook zo nodig heeft. Nog steeds is J. dan nog wel de bepalende factor, maar het was nu wel echt anders. F. heeft bijna dagelijks vol trots en overgave gezegd dat ze verliefd is op haar broer. Waarop hij dan steeds droog en een beetje geirriteerd zei "dat kan niet...!"

Nu is school weer bijna twee weken gestart en is de spanning en onrust weer terug aan het keren. De eerste week sliep J. heel slecht en had veel last van angsten 's nachts. Hierdoor heeft hij die week een paar nachten bij ons in bed geslapen, iets wat we vroeger (voor de diagnose) nooit snel hadden gedaan. Nu zien we dat anders, hij heeft die veiligheid soms nodig.

Deze week stottert hij weer heel veel en komt soms bijna niet uit z'n woorden. Z'n hoofd zit zo vol en draait overuren. En dan krijgen we nog DE decembermaand: Sinterklaas, kerst en zijn verjaardag.